İlkokul yıllarından tutun da, büyüdüğümüz yaşlarda devlet işleri ve benzeri durumlar için çektirdiğimiz fotoğrafları da düşünecek olursak, hissettiğimiz beğenmeme durumu aslında evrensel bir his. Narsist veya kusursuz güzelliğe sahip değilseniz, benzer bir hissiyatta sahip olmanız doğal. Emin olun, bu koca dünyada yalnız değilsiniz. Aslında bu hissiyatınızın altında yatan müthiş bir gerçek var...
İnsanın gözü hep desen veya şekil arar. Bunu kompozisyon konumuzda da belirtmiştik. Bu arayışın asıl sebebi ise, hafızamızın çalışma prensibi, bu desen ve şekillerin temel oluşturmasıyla hayata geçmektedir. Beyin bir şekli veya deseni, o şekil veya desen ile olan ortak bağı ile birlikte hafızasına alır. Böylece, benzer şekil veya desende o anıyı hatırlarsınız. Tanıdığımız ilk şekil ise "yüz"dür.
Yaşama içgüdüsü ile bebek, hayatının ilk görsel/zihinsel görevini, annesinin yüzünü, O'nun mimiklerini gözleriyle tarayarak yerine getirir. Bu sayede bir sürü kadın arasından bile kendi annesini kısa zamanda tanıyabilecek durumda gelir. Tabi ki yüz dışında, koku, ses tonu gibi durumlar da etkendir ama bu etkenler, insanoğlunun doğasındaki şekil ve desenlere karşı ilgisini göz ardı etmemiz için yeterli değillerdir.
Yüz tanımada o kadar ileri bir seviyeye geliriz ki, yüzü olmayan cansız nesnelere bile yüz giydirir oluruz. Yani bundan kastımız, baktığımız her nesnede zorlamadan bir surat/yüz görünümünü bulabilmedir.
Bunun bilimsel adı Peridolia'dır.
Peridolia; hayal meyal, belli belirsiz bir uyaranın(bu şekil olabilir, nesne olabilir), net ve kesin olarak algılanması illüzyonudur.
Mars'ın yüzeyindeki dağın, sanki bir suratın bize bakıyor olması gibi algılanması, Yüz Paridolia'sına müthiş bir örnektir.
- mars.jpg (19.67 KiB)
Bu içgüdüye ek olarak, aynı güce karşı olduğu gibi, güzelliğe karşı da zaafımız vardır. İnsanoğlu güzel olana hep hayran olmuş, çirkin olanı ise dışlamıştır. Bu da bir içgüdüdür. Neslinin devamının da aynı güzellikte olması için yapılan bir seçimden başka bir şey değildir. Güzellik konsepti ele alındığında, porsiyonel olarak dengeli, iyi bir simetriye sahip her şekil, insanoğlunun gözüne hoş gözükmektedir.
Ne var ki, her insan suratı mükemmel bir simetriye sahip değildir. Bazı yüzlerde, çok yakın ve benzer olsa bile, sol taraf ile sağ taraf hemen hemen hiçbir zaman birbirinin ters kopyası değildir.
Suratın sağ yanı alınıp, kopyalanıp, ayna görüntü halinde yapıştırıldığında ortaya çıkan yüz;
- 3.jpg (3.08 KiB)
Suratın sol yanı alınıp, kopyalanıp, ayna görüntü halinde yapıştırıldığında ortaya çıkan yüz;
- 4.jpg (3.5 KiB)
Gözlerimiz ve beynimiz, kendimizi, yansıma versiyonu ile aklında tutmuş durumdadır. Yani ayna görüntüsüne alışığızdır ve kendimizi, insanların bizi gördüğünün tam tersi şeklinde görmekteyizdir.
Alışık olduğumuz görüntü;
- 1.jpg (3.36 KiB)
İşte bu sebepten, kendi fotoğrafımız ile karşılaştığımızda, insanların bizi gördüğü halimiz ile yüz yüze geliriz ve beynimiz bir yandan bu görüntüyü yeni olarak algılayıp hafızasına eklemeye çalışırken, bir yandan da tanıdığınız, bildiğiniz o ayna görüntünüzdeki benzerliğinden ötürü size bunu eski bir anı olarak sunmaya çalışır. E beyin bu!...Yorulur...aklı karışır ve en sonunda birisinin sizi kandırmaya çalıştığını düşünür. Kandırılıyorsunuz diye kendini korumaya alarak, sizi "inkar" evresine sokmaya başlar.
İnsanların bizi gördüğü görüntü;
- 2.jpg (3.32 KiB)
Tüm bunları göz önünde bulundurursak, hem daha fazla fotoğrafımızı beğenebilir, hem de daha az fotoğrafçıyı üzeriz gibime geliyor!
A7IV Body 
85mm f/1.4 DG DN Lens
V1 FLAŞ
RSC 2 Gimbal
TRIPOD
EPM2
100-300 F/4-5.6
şuraya bir fotografini birakayim keratanin.
_giottos B)
